Љубовта, романтичната љубов — да, таа. Сите зборуваат за неа, сите ја сакаат, сите ја бараат, но која е таа навистина? Зошто ни треба? Зошто толку често не се задоволуваме со ништо помалку од неа? Можеби љубовта е само уште една лага, една од многуте што ги продаваат на луѓето. Некој вид на модерна приказна, засладена со мала доза секс, страст и некоја голема, глупава идеја дека две испотени тела во една креветска соба ќе го спасат светот.

Ама зошто тогаш сите се лудо заљубени во таа идеја? Се прашувам дали љубовта е само начин да го избегнеш чувството дека си сам. Ќе најдеш некој што ќе те држи за рака, ќе ти каже „те сакам“ и ќе ти го олесни животот за кратко време. Можеби тоа не е љубов, можеби тоа е само патент за самотијата.. Тоа е некој вид на опиум. Во моментот кога се среќаваш со некого, ти треба нешто да ти го пополни тоа празно место во тебе. Ти треба некој што ќе го изглади тој ѓаволски хаос што го носиш во душата.

Но, што ако љубовта е само шала? Го запознаваш некој, прво се смееш, после се пољубувате, па тие некои убави зборови започнуваат да се вртат како некои клишеа што ти ги продаваат во филмовите. Може да е вистинска — не велам дека не е. Но таа постојано се тркала и паѓа во некоја своја драма. Љубовта е забавна додека не ти создаде проблеми. И кога ќе ги има, не знаеш што да правиш со нив. Те остави без зборови и те остави без волја да се бориш за нешто што се чини како глупаво. Тоа е како да се обидуваш да заспиеш на место каде што не можеш да дишеш. Знаеш дека треба, но не можеш.

Љубовта е дупка. Секој што мисли дека може да ја пополни со некои убави зборови и големи ветувања — тие се лажат. Љубовта е некоја голема чаша вино што те прави да се чуствуваш лудо за кратко време, но кога ќе мине тоа — остава само главоболка. И кога ќе си отидат сите „љубовни ветувања“, што останува? Дали сме ја задржале вистинската љубов или сме само глумеле дека сме вљубени?

Зошто тогаш сè уште се обидуваме? Зошто сè уште пишуваме песни за љубов, за таа илузија, за таа заблуда што толку многу ја сакаме? Можеби, затоа што без неа, светот би бил уште попразен. Можеби, луѓето се обидуваат да пронајдат нешто што ќе им го пополни тој хлепкав простор што го носат во себе. Можеби затоа што љубовта е како темен ресторан — сите сакаат да седнат за маса и да се надеваат дека нема да ги удри некоја чинија на глава, иако знаат дека ќе се случи.

Тоа е трка по нешто што не можеш да фатиш. И секогаш кога ќе го фатиш, ќе се издвои од твоите прсти како песок. Но сè уште — се обидуваме повторно.